TAGALOG: BATAYAN SA PAGLINANG NG WIKANG PAMBANSA

Ang suliraning pangwika sa Pilipinas ay nararanasann na noon pang panahon ng Kastila. Isang malaking suliranin noong ang hindi pagkakaintindihan dahil sa iba’t ibang wikang sinasalita ng bawat pulo. Ang mga Kastila ay nag-aaral ng wikang katutubo upang matugunan nila ang kanilang layunin. Ngunit sa pagdaan ng panahon, dahil ang Ka-Maynilaan ang naging sentro ng bansa, maraming mga Pilipino ang natuto ng Tagalog. Ang Tagalog ay naging lingua franca sa buong  bansa at natutunan ng mga sinuman sa simulang makipagsalamuha sa sentro ng bansa.

Alinsunod ng batas Tydings-Mc Duffie o Batas sa Kasarinlan na pinagtibay ni Franklin D. Roosevelt noong Marso 24, 1934 nagkakaroong ng pamahalahaang komonwelt ang Pilipinas, at si Manuel Luis Quezon, ang pangulo ng bansa at si Sergio Osmena bilang pangalawang pangulo—-ang pamahalaang napasailalim ng kapangyarihang Amerikano kailangang magkakaroon ng wikang pambansa ang Pilipinas upang tuluyan itong makalaya sa kasunduang mabigyang kalayaan ang Pilipinas kung ganap na itong makapagtayo ng sariling pamamahala. Kaya sinikap ni Quezon ang matagumpayan na makilala ang wikang panlahat. Sa Saligang Batas 1935 naitadhana na“…ang Kongreso ay gagawa ng mga hakbang ukol sa pagpapaunlad at pagpapatibay ng isang wikang pambansa na batay sa isa sa mga umiiral na katutubong wika.”. Ito ang kauna-unahang batas tungkol sa wika.  Mula dito ay nalikha ang surian ng wikang Pambansa upang mamahala sa pag-aaral ng wikang umiiral sa Pilipinas at pagpili ng wikang panlahat.

 

Noong ika-13 ng Nobyembre 1936 opisyal na nalikha ang Surian ng Wikang Pambansa na pinamumunuan ni Jaime C. de Veyra. Pinag-aralan ang pangunahing wika  ang umiiral sa Pilipinas. Ang naging tungkulin ng surian ay magsasagawa ng komporatibong pag-aaral sa mga wika ng Pilipinas at matukoy ang wikang pinakamagaling na maging batayan ng bilang wikang pambansa, ayon sa limang(5) opisyal na kaatasan ng Surian ng Wikang Pambansa(SWP):

1. magsasagawa ng pag-aaral sa mga pangunahing wikang sinasalita ng kabuuang

     populasyon ng Pilipinas (na noon ay kalahating milyon lamang)

2. magsasagawa ng komporatibong pag-aaral sa mga pangunahing diyalekto

3. magsusuri at magtiyak sa aspektong ponetika at ortograpiya ng mga pangunahing wika sa bansa

4. magsasagawa ng komparatibong pag-aaral sa lahat na mga panlapi sa wikang umiiral sa bansa

5. makapiling wikang batayan sa wikang Pambasa na naaayon sa:

            a) wikang pinakamaunlad sa estruktura, mekaniks at literatura;  at,

      b) wikang tinatanggap at ginagamit sa kasalukuyan sa pinakamaraming Pilipino.

 

Sa pag-aaral at mga natuklasan, na ang Tagalog ang nagtataglay ng wikang hinahanap ng surian,  ang Kautusang Tagapagpaganap Bilang 134, 1937 ng Pamahalaang Komonwelt ay nagpapatibay  na Tagalog ang batayan ng wikang Pambansa. May mga matitinding kadahilanan kung bakit Tagalog ang batayan ng wikang pambasa gaya ng mga sumusunod:

1. Sinasalita ito ng karamihan

2. Madaling matutunan dahil wika ito sa sentro ng Pilipinas

3. Tagalog ang ginagamit sa sentro ng Pilipinas

4. Ang wikang Tagalog ay bahagi sa Kasaysayan sa pamamagitan ng mga panulat

             sa himagsikan

5. May mga aklat panggramatika at diskyonaryo patungkol sa wikang Tagalog

6. Mayaman sa talasalitaan ang Tagalog

Sa pag-aaral  noon ng SWP, lumilitaw na may walong(8) pangunahing wikain o diyalekto sa bansa na ang ma sumusunod: Tagalog, Cebuano, Ilocano, Bicolano, Waray, Pampanggo, Pangasinense, Hiligaynon, ngunit sa kasalukuyan, ang pangunahing wikain o diyalekto sa Pilipinas ay kinabibilangan din ng Tausog, Maranaw at Maguindanaw. Itong 11 wikain sa Pilipinas na ito ay ang batayan sa paglinang ng wikang Pambansa  at  panghihiram sa mga salitang banyaga na siyang isinasaad ng Seksyon 7, Artikulo XIV ng 1987 Saligang Batas,  “ang mga wikang panrehiyon ay pantulong sa mga  wikang opisyal sa rehiyon ay  magsisilbing pantulong sa mga wikang panturo roon. Dapat itaguyod nang kusa at opsyonal   ang Kastila at Arabic.